Ondertussen ben ik alweer bijna 4 maanden terug in Nederland. Het lijkt nog als de dag van gisteren dat ik in Malawi was maar aan de andere kant alsof ik nooit ben weggeweest uit Nederland. Het Nederlandse ritme zit er zo weer in.
Mijn eerste stukje dat ik voor de website schreef was ongeveer op de helft van mijn tijd in Malawi. In die maanden was ik lekker druk met het opknappen van de kraamkliniek.
Wat is er een hoop gebeurd in de maanden dat ik er was en hier mee bezig was. Er is meer structuur, meer hygiëne en het ziet er weer lekker fris uit. Iedereen was blij met het resultaat.
Waar het ons om ging was natuurlijk eigenlijk dat certificaat, door het bezoek van het council voor verloskundigen en verpleegkundigen is dit allemaal in werking gezet.
En ja hoor. Eind mei kwam de verrassing; het certificaat!!! Wat waren we blij. De glimlach op de gezichten van de werknemers was geweldig. Ondanks dat het council niet opnieuw het centrum heeft bezocht zijn ze er vanuit gegaan dat de punten die zij aangaven ook echt verbeterd zijn. Ik hoop dat ze binnenkort nog eens langskomen om het resultaat te bewonderen.
De tijd die ik had naast het werken op de kliniek heb ik ook goed besteed. Ik ben blijven volleyballen met de jongens uit het dorp (elke dag maar weer), ik trainde mee met het netballteam voor vrouwen en was supporter van de wedstrijden van netball en voetbal. Ook leuke uitstapjes stonden op mijn agenda, ik wilde ook wat van Malawi zelf zien.
Ik merkte dat ik na 4 maanden echt deel was van de gemeenschap, wat een bijzonder gevoel was dat. Het verschil tussen blank en donker viel mij totaal niet meer op. En iedereen nam mij ook op in hun leven. Het was op dat moment echt mijn leven. Ik kon me niet voorstellen dat ik weer naar Nederland terug zou gaan. Tijdens het afscheidsfeest werd ook duidelijk dat ik tevens een grote indruk op iedereen daar heb achtergelaten. Mooie speeches met een lach en een traan.
Wat mis ik iedereen van daar. Ongelooflijk hoe zij mijn tijd zo geweldig en bijzonder hebben gemaakt. Een tijd die ik never nooit meer zal vergeten.
Met tranen in mijn ogen verliet ik halverwege juli het centrum. Wat was dat een mooi tijd. Ik hoop dat zij mij nooit meer gaan vergeten. Een ding is zeker; ik zal hen in ieder geval niet meer vergeten. “Things end, but memories last forever”
